Людка Сільнова
Месяц на востраве Патас
Нізка вершаў

---

Гаючай вады напіся,
Салёнай, бы сьлёзы зямлі, —
І сокалам узьніміся
Агледзець дамкі і палі.

Заблытайся ў лябірынце,
Сівых калідорах вятроў,
Бяз тонкай сярэбранай ніці
(Зь якое Бог лёсаў наплёў).

І выйдзі адтуль — героем,
Заўсёдных часоў ваяром...
Ты войска дагоніш — старое,
Як мора, як сонца і гром.

Нас — кожнага — вабіць Тайна
І непадуладны прастор,
І возера чара, і дайна,
Калені і грудзі гор.
 

Іх поўна на востраве Патас,
Язычніцкіх словаў шурпатых!
Прыкуты да ўласнага болю,
Бывае, рыкае — такое!

Як чорнае сонца! Як коні
Ў чырвонай пене пагоні!
Вайна, хоць за вокнамі — мір:
Гімнастыка, ванны, кефір...

Як словы губляюць свой патас,
Свой “шолам” на востраве Патас!
Гляджу на іх кволыя грудзі:
Яны — тыя ж хворыя людзі...

Вы, бітваў былых ваяры!
Дзе грозныя вашы шнуры?
Дзе вершаў каваных радкі?
Ін’екцыі, ваты шматкі...
 

Вартуе закон яліна.
Красуе ў сонцы рабіна.
Косы пляце вярба.
Ў ветры зьвініць сасна...

У кожнае — свая роля,
Свая гераічная доля.
І тут маё гасьцяваньне —
Няволя, а ці — заданьне?

Вітаю вас, дрэвы, сёстры,
У час мэталічны, востры!
Сонца барвяны бык
Сьпеліць ахвярны рык.

Вартуе закон яліна...
 

Мо ты мне зьвінела над вухам
У ранішнім сонечным сьне,
Маленькая, шэрая муха,
Сьпявала, будзіла мяне?

А зараз, як вецер няўмольна
Аблокамі сонца закрыў,
Абрус з павуціньня павольна
Ў бясьсільлі трасеш — ці ня ты?

Маленькая, шэрая муха...
Сьпявала, будзіла мяне...
Зьвінела паэткай над вухам
У ранішнім сонечным сьне...

І сэрца рванецца! — з аблогі,
Зь вязьніцы, няшчасьця, бо сплёў
Павук павуціньне дарогі
І кінуў на гольчаты дол.
 

Між соснаў пасьцелены сініх
Асфальтавы чорны абрус.
Ня вузел дарог — павуціньне,
Дзіравы карункавы круг.

Ён блішча на восеньскім сонцы,
Абліты нядаўнім дажджом.
Аўтобусу, рэйсавай пчолцы —
Паўзьці і гундосіць гудком...

Стаіліся збоку дарогі
Машыны — адна і яшчэ...
Крадзецца Павук шасьціногі,
А час, нібы мёд, не цячэ...
 

Кранаюць душу верасы
Колерам бэзава-шэрым.
Ня падчаркі пышнай красы —
Героі: спадарства і сэры.

Па лесе іду скрозь туман,
Сьцяжынай за кімсьці ступаю —
Як рыцарскі даўні раман
Кісейнай паненкай чытаю.

Высока пад неба ўстаюць
Старонкі празрыстае Кнігі —
І ціха дадолу ідуць...
І птушак — трывожныя крыкі.

Героі мінулых часоў
Хаваюцца, скачуць і б’юцца,
І пасмы рудых валасоў
На смурных кустах застаюцца.

Мужчынам закон — ваяваць
І зьведаць мэтал і каханьне...
Галінкі сухія хрумсьцяць,
Як літары слоў, пад нагамі.

Ляжыць неадпраўлены ліст —
Сасновай кары скрутак вузкі.
Чарніцы, як кроплі крыві —
Варожай! — запэцкаюць рукі...

Ля возера экскурсавод
Сабраў нас усіх, быццам варту,
Паданьняў прывёў карагод,
Схіліў над уяўнаю картай.

Уроссып! Пайшлі хто куды.
Зьбіралі суніцы жанчыны.
А хлопцы ля самай вады
Спрачаліся: “Ёсьць!..” — “Немагчыма!..”

Магістар, паклаўшы на рот
Далоні (бы чару ці кола),
Як быццам у туравы рог,
Паклікаў усіх адмыслова...

І зноўку ў дарогу, у шлях
За сонцам, здароўем і сілай!..
А сэрца маё ў верасах
Знайшло свой салярыс і вырай.